Rozdział 3

   Vesi rozejrzała się dookoła. Była na wybrzeżu. Widok z klifu był cudowny. Olbrzymie morze spokojnie falowało. Lekki wiaterek poruszał liśćmi palm, a słońce ukryte było za grubą warstwą chmur. Dziewczyna czuła się jak ptak. Miała na sobie zwiewną, błękitną suknię z krótkim rękawem. Zamknęła oczy i rozłożyła ręce. Ciekawe jak to jest latać- myślała. Poczuła, że jako istota mająca skrzydła czułaby się szczęśliwa. Szybowałaby po niebie niczym się nie martwiąc, nie mając problemów. Nagle Vesylly poczuła za sobą czyjąś obecność. Otworzyła oczy i odwróciła się. Zobaczyła staruszkę o ciemnych włosach i oczach. Od razu poznała ten wzrok przepełniony mądrością. Była to kobieta, którą spotkała wczoraj w opuszczonym domu.

-Dzień dobry… To pani.- Vesi czuła radość przepełnioną przerażeniem. Z jednej strony była szczęśliwa, że ma przed sobą osobę, która jest rozwiązaniem wszystkich zagadek. Z drugiej jednak bała się. Ta staruszka była nieobliczalna.

-Witaj drogie dziecko.- Jej ton głosu był przyjemny, ale nader tajemniczy.- Obiecałam, że sny pokażą ci drogę. Oto i ona.

-Wybrzeże?- zapytała nie do końca pewna Vesylly.- Przecież ja nawet nie wiem, gdzie to jest. Wie pani, ile takich miejsc jest w królestwie?

-Spokojnie dziecko. Ten amulet wskaże ci drogę.- Powiedziawszy to wręczyła w ręce dziewczyny księżycowy kamień na rzemykowym sznureczku.

-W jaki sposób ma mi to pomóc?

-Dowiesz się wkrótce. Pamiętaj tylko, że to nie amulet, ale twoje serce będzie podejmowało decyzje. Muszą być one mądre.- W oczach staruszki pojawił się promyk nadziei.

-Mam kilka pytań.- Powiedziała Vesi głosem stanowczym.-  Kim pani jest? Dlaczego ja? Jaki jest cel tego wszystkiego? Czego poszukuje? Jakie niebezpieczeństwo się zbliża?.- Pytała bez przerwy, lecz w odpowiedzi uzyskała tylko niewyraźne „Gdy przyjdzie odpowiednia pora, dowiesz się wszystkiego”.

***

   Vesylly otworzyła oczy. W oddali ujrzała wyłaniające się słońce. Oto była świadkiem nastania nowego dnia… Nowego dnia niewiedzy i poszukiwania prawdy. W ręce ściskała amulet, który dostała od staruszki. Założyła go na szyję. Rozejrzała się. Krajobraz był magiczny. Wszystko to wyglądało piękniej, niż nocą. Grota ta była bowiem na wzgórzu, z którego widać było wielki las składający się niemalże z samych sosen. Ich igły były pokryte cienką warstwą śniegu. Wschodzące słońce nadawało niebu pomarańczową poświatę. Popatrzyła się w stronę miasta. Dachy domów tak jak wczoraj były pokryte śniegiem, a z niektórych kominów wydobywał się dym. Za dnia wyglądało ono inaczej, lecz nie to przykuło uwagę dziewczyny. Koło miasta był rozbity obóz. Poznała tą flagę. Herb rodu księcia Sity.  

-Mitva. Obudź się. Musimy uciekać.- Powiedziała najciszej jak mogła, ale echo rozniosło się po lesie.

-Znowu?- Zapytał chłopak. Miał jedenaście lat, a tyle problemów. Po co ona go w to wszystko wciągała. Poczuła się winna. Postanowiła jednak tego nie okazywać. Nie teraz. Teraz muszą się stąd wydostać.

-Zostawiamy za dużo śladów. Jak tak dalej pójdzie to nas znajdą. Widzisz tam koło miasta?- Mitva skinął głową.- To herb rodu księcia Sity.

-Czyli, gdzie postanawiamy się udać?

-Na południe, ale najpierw musimy coś zjeść.- Vesi dopiero teraz poczuła jak burczy jej w brzuchu.

-Ale jak zamierzasz to zrobić? Najbliższe miasto jest sto kilometrów stąd, a tu jest armia twojego ojca.

-Jakoś musimy to zrobić. Bez jedzenia długo nie pociągniemy.

   Konia zostawili na małej polance niedaleko miasta. Była ona tylko w połowie pokryta śniegiem, więc mógł on bez większych trudności najeść się ubogo rosnącą tam trawą. Wzdłuż łąki przepływał mały strumyczek. Vesi nabrała wody w ręce i przemyła twarz, a później napiła się z niego. Poczuła siłę. Energia przepływała przez każdą komórkę jej ciała. Na końcach palców poczuła przyjemne mrowienie. Lubiła to uczucie siły.

-Pora iść. Zaraz umrę z głodu.- Powiedziała księżniczka. Po za jedzeniem planowała kupić także inny strój. Ten nie nadawał się do takich podróży.

   Targowisko było na skraju miasta. Vesi oderwała dwa małe kamienie od sukni i kupiła potrzebne rzeczy: dwie bułki, chleb, trzy jabłka (jedno dla konia), skórzane spodnie, płócienną tunikę i zamszowe, męskie kozaki. Usiedli na kamieniu.

-Masz najedz się do syta, bo nie wiadomo kiedy będzie nasz następny posiłek.- Mówiąc to podała mu bułkę i jabłko.

-Co będzie dalej? Gdzie dokładnie planujemy się udać? Po co to wszystko?

-Chciałabym wiedzieć.

-Ale ty nic mi nie mówisz!- Powiedział Mitva tonem oskarżycielskim.

-To jest… Nawet nie wiem jak to powiedzieć… T jest trudne do wyjaśnienia. Wszystko ci wyjaśnię, ale nie teraz.- Vesi bała się wyznać mu prawdę. Bała się jego reakcji.

-Czyli kiedy?

-Wkrótce… Mitva, musisz mi zaufać. Proszę…- Księżniczka powiedziała to będąc blisko płaczu, lecz on tylko skinął głową i powiedział:

-Jesteś moją przyjaciółką. Zawsze będę przy tobie. Na dobre i na złe. W nieszczęściu i chorobie. Ale p ty powinnaś mi zaufać, a nie ja tobie.

-Wszystko ci powiem. Obiecuje. A teraz poczekaj tu chwilę, Jakby zbliżał się ktoś podejrzany to uciekaj.- Powiedziała mu, gdy kończył jeść.- Ja zaraz wrócę.

-Gdzie idziesz?

-Muszę coś sprawdzić…i się przebrać.- Pokazała mu zakupione ciuchy i udała się w stronę domu, w którym spotkała staruszkę.

   Vesi przeszła przez próg. To co zobaczyła przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania. Izba byłą zupełnie pusta. Nie było tam już roślin i drogich, różnobarwnych tkanin, tylko puste, szare ściany i drewniana podłoga. Dziewczyna ściągnęła sukienkę i gorset, a zamiast tego ubrała czarne skórzane spodnie i brązową tunikę. Drogie niebieskie pantofelki ustąpiły miejsca kozakom. Włosy związała w cienki, długi, srebrny warkocz. Wiedząc, że nie ma tu czego szukać, wyszła na zewnątrz. Gdy przechodziła przez targowisko musiał zobaczyć ją jeden z żołnierzy. Zaczął się pościg. Vesi pobiegła w stronę Mitvy. Złapała go za rękę i ruszyli w stronę polany.

-Co się dzieje?!- Zapytał zdyszany chłopak.

-Ścigają nas! Zobaczyli mnie jak szłam przez targ!- Vesi obejrzała się do tyłu. Goniło ich pięciu żołnierzy. Na szczęście nie byli oni na koniach. Ubrani w czarne stroje, a na piersi mieli herby swoich rodów. Jej ojciec ściągnął elitę, aby ją odnaleźć. Byli coraz bliżej. Gdy tylko znaleźli się na polanie, bliska rozpaczy Vesi podbiegła do strumyka i zanurzyła w nim dłonie. Już drugi raz w tym dniu poczuła tę siłę przedzierającą się przez każdy zakamarek jej ciała. Podniosła kulę wody i wypuściła ją w stronę pierwszego atakującego. Leżąc na ziemi popatrzył na nią. W jego oczach kryło się przerażenie. Rozejrzała się dookoła. Czterej inni żołnierze ojca wpatrywali się w nią.

-Czarownica!- Wykrzyczał jeden.

-Trzeba ją spalić na stosie.- Poparł go drugi.

-Głupki! Uciekajcie! Ona nas wszystkich pomorduje!- Zaczął krzyczeć ten leżący na ziemi, po czym zerwał się i pobiegł w stronę miasta. Wszyscy czterej podążyli za nim. Vesylly odwróciła się do Mitvy. Chłopak patrzył na nią z przerażeniem. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale po chwili je zamknął. Vesi nie chciała wiedzieć jakie myśli kłębiły się w jego głowie. Bała się, że go straci. Jedynego przyjaciela, który zawsze był dla niej opoką. Pomagał i wspierał w trudnych chwilach. Przyjaciela, który zawsze się uśmiechał. Przyjaciela, który właśnie tym zawsze wyróżniał się w tłumie. Teraz patrzył na nią tym przerażonym wzrokiem.

-Mitva…- Wyjąkała, lecz dalsze słowa nie przeszły jej przez gardło. Po jej policzku spłynęła łza.

-Kim jesteś?- Wydusił z siebie chłopak.- To przede mną ukrywałaś?! Tego nie chciałaś mi powiedzieć?! Że jesteś czarownicą?!

-Nie jestem żadną czarownicą, Mitva!- Wykrzyczała Vesi głosem płaczliwym.

-To kim?- Zapytał już spokojniej. Drżał mu głos.

-Nie wiem… Ja naprawdę nie wiem sama, kim jestem. Wszystko zaczęło się parę dni temu. Miałam sen… Przyśniła mi się woda… Gdy jej dotknęłam poczułam niesamowitą moc. Energia przepływała przez moje ciało. Nikomu o tym nie powiedziałam. Wiedziałam jaka będzie ich reakcja, wiedziałam, że będą wyzywać mnie od czubków i wariatów. Miałam być królową, nie mogłam. Gdy dowiedziałam się o planach księcia Sity, postanowiłam uciec. W głowie kłębiło mi się, że rozwiązaniem jest właśnie ten sen. Nie wiedziałam tylko w jaki sposób. Właściwie to dalej nie wiem. Kiedy przybyliśmy do tego miasteczka i weszłam do tego starego domu, spotkałam staruszkę. Powiedziała mi ona, że władam nad żywiołem wody. Wszystko to było tak mało realistyczne. Bałam się uwierzyć, ale gdy pokazała mi swoją moc, byłam do tego zmuszona. Wtedy już nie miałam wątpliwości, że mówi ona prawdę. Opowiedziała mi ona także o zbliżającym się niebezpieczeństwie i o tym, że muszę odnaleźć władczynie pozostałych żywiołów. Pierwszą odnajdę na południu, na jednym z wybrzeży. Czy teraz mi wierzysz?- Zapytała z nadzieją Vesi.- Mitva… Błagam… Powiedz coś.

-To jest… Wiesz, że każdy normalny by w coś takiego nie uwierzył…

-Przyjaźnimy się od lat. Czy kiedykolwiek cię okłamałam?

-Nigdy.

-Czy kiedykolwiek zrobiłam coś, przez co nie mógłbyś mi więcej zaufać?

-Nie.

-To dlaczego nie chcesz mi uwierzyć?- Vesylly była bliska rozpaczy.

-Ja chce ci uwierzyć, ale… ale boje się to zrobić.- Powiedział wpatrując się w dziewczynę.- Ja nie wiem… Ja po prostu nie umiem zachować się w tej sytuacji… Ona jest nienormalna.- Uśmiechnął się,

-Tak, ona jest bardzo nienormalna.- Vesi zaczęła się histerycznie śmiać.

-Chyba musimy uciekać. Zaraz przyjdą tu z wojskiem.- Przypomniał sobie Mitva.

-Racja.- Powiedziawszy to wskoczyła na konia.- Wsiadasz?- Podała mu rękę.

-----------------------------------------------------------------------------------

Nie ukrywam, że rozdział ten był trudny w pisaniu. Nie tylko ze względu na rozmowę jaką przeprowadziła Vesi z Mitvą (mam nadzieję, że jakoś to wyszło i że nie wyglądało sztucznie), ale także na przerwę od pisania. Musiałam się z powrotem wkręcić w historię i bohaterów. Co by tu jeszcze dodać... Jeśli się wam coś nie podoba w tej historii, jakieś błędy albo coś w tym guście, to proszę was o opinie. Bardzo dziękuje Manii Okamurze, że komentuje każdy mój post i pisze mi moje błędy, ponieważ jest to wielką motywacją. Mam nadzieje, że rozdział się wam spodoba, a ci którzy go wyczekiwali (jeśli ktoś w ogóle na niego czekał) będą usatysfakcjonowani.