Prolog

   Miasto Thanda może się wydawać miejscem niesamowitym. Stare budynki i ich pokryte śniegiem dachy mogłyby w niektórych wzbudzić zachwyt. Biały puch wyglądał niczym spadający z nieba popiół. Wszystko to nadawało temu miejscu romantycznej atmosfery. Niestety ktoś, kto mieszka tutaj od dzieciństwa, nie potrafił poczuć tego wspaniałego, zimowego klimatu. Miejsce to było oziębłe a uśmiech na twarzach mieszkańców był rzadkością. Być może było to spowodowane trudnościami, jakimi jest życie w górskim miasteczku. Okrutne mrozy przybywały tutaj nieoczekiwanie. Tutejsze tereny były ubogie w plony. Jedynym źródłem dochodów była woda wypływająca z gór. Czysta i zdrowa, zawierająca minerały potrzebne do dobrego funkcjonowania organizmu. Niestety nie wszystkich było stać na ten przywilej upijania się nią. Na szczęście ludzie z tych stron nie mieli tego problemu. Posiadali ją oni całkowicie za darmo. Według niektórych legend wypicie jej z niektórych źródeł sprzyjało długowieczności. Jeden z mitów szerzących się w krainach wiecznego lodu mówi o pewnej królowej, która nigdy nie zaznała szczęścia. Jej ojciec, mąż i brat zginęli w wojnie, która toczyła się 700 lat temu. Władczyni została wygnana i tułała się po świecie. Podczas swojej wędrówki spotkała czarownicę, która położyła przed sobą trzy kamienie: niebieski, biały i czerwony. Królowa miała wybrać jeden z nich. Każdy oznaczał inny podarunek. Niebieski- powrót jednej ukochanej osoby ze świata zmarłych. Biały-bogactwo. Czerwony natomiast pomógłby jej odzyskać koronę. Kobieta wybrała biały. Za swoją chciwość została ukarana i zamieniona w źródło. Uczciwi i skromni, którzy się z niej napiją mogą stać się nieśmiertelni. Nikt jednak nie wie, gdzie znajduje się wspomniane w legendzie źródełko. Mit był opowiadany przez wieki dzieciom jako przestroga przed chciwością i skąpstwem. Księżniczka Vesylly słyszała go wiele razy od swojej niani. Dziewczyna upodabniała się do królowej. Gdy biedacy mierzyli się z przeciwnościami losu i zimnem, ona siedziała w ciepłym pałacu. Kiedy oni nie mieli włożyć co do garnka, ona kosztowała najelegantszych i wyrafinowanych dań. Mimo wszystkich tych wygód, w jej życiu nie zagościło nawet ziarenko szczęścia. Nie miał go kto zasiać. Warunki nie było odpowiednie, a ziemia nieżyzna. Na domiar złego przygnębiające dla niej było cierpienie i ból innych. Jednakże był konkretny powód jej nieszczęścia: Vesylly nigdy nie zaznała prawdziwej miłości. Przez siedemnaście lat swojej egzystencji, żyła w samotności. Jej matka umarła kilka lat temu, a z ojcem rzadko się widywała. Król ma swoje obowiązki i musi o tym pamiętać-  powtarzał, gdy ta chciała spędzić z nim choć kilka minut. Dzieciństwo spędziła na zdobywaniu wykształcenia i nauce o tym, jak zachowywać się w towarzystwie. Gdyby jeszcze miała szansę kogoś pokochać… Ale mogła mieć tylko nadzieje. Za kilka miesięcy wychodziła za mąż, za człowieka wybranego przez ojca. Dzięki temu małżeństwu ród , który był od wieków przeciwny panowania dynastii Moseyla, nie ograniczałby władcy. Prawda jednakże jest taka, że umocnią oni w ten sposób swoją pozycje w królestwie, a jej narzeczony zostanie mężem następczyni tronu.

   Wielka, obszerna komnata, do której weszła Vesylly, dotąd pusta, teraz przypominała prawdziwy warsztat krawiecki, którym zresztą się stała. Manekiny ubrane były w suknie ślubne. Było ich około dwudziestu. Według Vesi szycie tylu ubrań dla jednej osoby, która i tak ma wybrać tylko jedne z nich jest pozbawione sensu. Praktyczniej byłoby przeznaczyć ten materiał na ubrania dla najbiedniejszych. Oczywiście ojciec dziewczyny starał się pomóc tym ludziom na tyle, ile mógł, ale ograniczały go potężne rody, które uważały, że pieniądze przeznaczone na biedaków mogłyby dofinansować armie.

-Wasza Wysokość!!! Nie ukrywam, że przy tylu zamówieniach, uszycie sukni dla Ciebie było dla mnie nie lada wyzwaniem. Nie spałem nocami, ale udało mi się! Ze zwykłego, białego materiału stworzyłem arcydzieła. Teraz oddaje je do twojej dyspozycji. Wybierz tą, która ci się najbardziej podoba. Osobiście polecałbym te trzy. Idealnie pasują do twojej smukłej figury.- Suknie, które wskazał były najpiękniejszymi jakie widziała Vesylly. Rękawy pierwszej z nich były wykonane z koronki, druga zaś miała je bufiaste, lecz trzecia wywarła największe wrażenie na dziewczynie. Skromna.  Piękna. Bez rękawów. A jedyną jej ozdobą był ciepły kożuszek. Suknia ta była nie tylko śliczna, ale także praktyczna. Idealnie pasująca do mroźnych klimatów królestwa Poleedis.

-Ta mi się podoba.

-Doskonały wybór. Powiem Waszej Wysokości, iż dobrą rzeczą jest, że suknie ślubne są tradycyjnie białe, ponieważ biel idealnie podkreśla srebrny kolor twoich włosów.- Vesi zarumieniła się. Nie lubił, gdy ktoś prawił jej komplementy. Nigdy nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, więc nie mówiła nic. 

-Niestety teraz zmuszony jestem Cię przeprosić. Obowiązki wzywają. Żegnaj.- Powiedziawszy to, ukłonił się. 

   Zimne, niebieskie oczy Vesylly wpatrywały się w lusterko. Krawiec miał rację, biel idealnie podkreślała srebrną barwę jej długich, prostych włosów, a krój szczupłą figurę. Wielki, zabytkowy zegar, wiszący tuż obok potężnych drzwi, wybił godzinę dwunastą. Dziewczyna szybko pobiegła do swojej komnaty. Otworzyła drewnianą skrzynie, leżącą niedaleko wielkiego łoża z baldachimem, wyciągnęła z niej białą pelerynę i zarzuciła na siebie. Wybiegła z komnaty, tak aby nikt jej nie zobaczył. Teraz było to niemożliwe. Wszyscy służący przygotowywali zamek przed wieczorną ucztą szykowaną na cześć hrabi Omenusa pochodzącego z południowych krain. Vesi pobiegła do stajni, osiodłała swoją białą klacz i podążyła do miasta.

   Zima była w tym roku wyjątkowo mało uciążliwa. Śnieg sypał równomiernie i powoli, a dachy budynków wzdłuż ulicy pokryte były cienką warstwą śniegu. Mieszkańcy miasta wyglądali wprost identycznie. Wszyscy mieli platynowe lub srebrne włosy, a ich oczy miały barwę niebieską, bądź szarą. Vesylly rozejrzała się dookoła. Nie było go , a powinien już być. Zawsze zjawiał się punktualnie. Już miała panikować, gdy w jej stronę zaczął biec chłopiec o jasnych blond włosach, lekko opadających na czoło i szarych oczach. Ubrany był w czarne, skórzane spodnie i szarą płócienną tunikę. Na nogach miał ciepłe buty, a głowę ogrzewała ciemna czapka.

-Głodny?- dziewczyna mówiąc to, wyciągnęła spod peleryny chleb i owoce.

-Jak wilk.- Chłopiec miał na imię Mitva, był on bowiem sierotą. Vesi codziennie podkradała jedzenie z zamkowej kuchni, aby o umówionej godzinie mu je przynieść. On natomiast odpłacał jej się najpiękniejszym darem jaki mogła kiedykolwiek dostać: przyjaźnią.

-Co tam u ciebie? Wydarzyło się coś od wczoraj?- zapytała Vesi.

-Nic ciekawego, ale po mieście chodzi pewna plotka.- Mitva zawsze był poinformowany o tym, co dzieje się w Thanda.- Ludzie mówią, że w mieście mieszka wiedźma. Podobno ma ona niesłychaną moc i umie władać nad żywiołem wody. Czy ta czarownica może nam coś zrobić?

-Zapewne to następna głupia historyjka wymyślona przez ludzi.- Vesylly nigdy nie wierzyła w tego typu bajki.

-Tyle, że to może być prawda… Podobno opowiedziała to sama wyrocznia przybyła wraz z dworem hrabi Omenusa.

-Wątpię… Pamiętasz, co mówiły poprzednie wyrocznie przybyłe z innych krajów? Według nich ziemię miało pochłonąć morze. Nic takiego się nie wydarzyło. Nie ma się czego bać, to kolejna bajeczka, której nie warto wierzyć.

-Może masz racje.- Mitva się rozweselił. W jego szarych oczach nie było widać już przerażenia, lecz teraz tańczyły tam figlarne iskierki, które Vesi znała bardzo dobrze. Ten jedenastolatek był jak każdy chłopiec w swoim wieku. Lubił robić ludziom psikusy, ale często prowadziło to do wielu kłopotów.
-Co knujesz?- Dziewczyna popatrzyła na niego z przerażeniem.

-A gdyby tak wymyślić kolejną głupią historyjkę?

 -To ty coś wymyśl, a ja muszę już jechać. Zaraz powinni zorientować się, że mnie nie ma. Spotkamy się jutro.- Vesi wsiadła na konia i podążyła w stronę zamku. Gdy wyjdzie za mąż  nie będzie mogła się spotykać z Mitvą. Zostało jej tylko parę miesięcy… Parę miesięcy do momentu całkowitego osamotnienia.

  

----------------------------------------------------------------------------------

Na razie to jest jedynie prolog. Następne rozdziały postaram się robić dłuższe. Jeśli widzicie jakieś błędy interpunkcyjne, albo jakiekolwiek piszcie w komentarzach. Postaram się je poprawić. Mam nadzieję, że wam się to spodobam, mimo iż to dopiero prolog i mało jest w nim zawarte. Jest to tak naprawdę tylko wprowadzenie do tej historii, którą będę kontynuować.

Edit: Wprowadziłam lekkie zmiany, dzięki którym (mam nadzieje) rozdział będzie lepszy. Dodałam legendę i poprawiłam rzucające się w oczy błędy. A wy co myślicie? Lepiej przed korektą, czy po?